Όμορφο, πλούσια διακοσμημένο μικρό ειδώλιο της περιόδου Έντο (1615-1868), από την ιαπωνική συλλογή του Γρηγορίου Μάνου. Απεικονίζει σε στάση ηρεμίας και συγκέντρωσης το Βούδδα Αμίντα (Αμιτάμπα στα σανσκριτικά). Στην ύστερη περίοδο Heian (898-1185 μ.Χ.) οι Ιάπωνες άρχισαν να πιστεύουν ότι ο Αμίντα, «Βούδδας του Αιώνιου Φωτός? και «Βούδδας της Δύσης?, ήταν ο άρχοντας ενός αιωνίου παραδείσου, του «Παραδείσου της Αμόλυντης Γης?. Όταν ο πιστός απεβίωνε, ο ίδιος ο Αμίντα κατέβαινε στη γη, ανάμεσα σε σύννεφα και με συνοδεία μουσικής και τον έπαιρνε μαζί του στον παράδεισο. Στο συγκεκριμένο ειδώλιο ο θεός κάθεται πάνω σε λωτό, που στηρίζεται σε βαθμιδωτή βάση και με το ένα χέρι κρατάει άνθος λωτού, σύμβολο αγνότητας. Το φυλλόσχημο φωτοστέφανο πίσω από τη μορφή είναι διακοσμημένο με ανάγλυφα σύννεφα. Εντυπωσιακή είναι η ηρεμία και η γλυκύτητα του προσώπου, ένδειξη της αστείρευτης αγάπης του θεού προς τους ανθρώπους.